Tak się zastanawiałam co na mnie działa jak magdalenka maczana w herbacie na Prousta. I wspominając czasy jakotakiego dzieciństwa - to było w sumie już kilkanaście lat temu - miło mi się zrobiło. Co prawda nie mogę się rozczulac za bardzo nad daleką przeszłością bo mi automatycznie łzy do oczu napływają. Z jakiego powodu? Ani nie było wtedy tak dobrze, co bym miała tęsknic za czymś, ani nie było źle, żebym miała złe wspomnienia. Było inaczej. Po Proustu inaczej.
Dlaczego robi się miło. Aj don noł. Patrzysz na siebie z perspektywy czasu i widzisz, że wcale nie jesteś takim prostakiem za jakiego się uważasz, że przez ten czas jednak dużo się nauczyłeś, dużo nowych doświadczeń zdobyłeś. Jesteś już dorosłym, świadomym w pełni człowiekiem. I rozumiesz więcej niż samemu Ci się wydaje. A teraz patrzysz na siebie z perspektywy danej chwili i przechodzisz załamanie nerwowe. Uświadamiasz sobie, że to zacofanie, czy też cofanie się w rozwoju może dotyczyc i Ciebie. I jak wspomniałam ostatnio, że im człowiek starszy tym głupszy. Jakoś jak masz wybór złego i dobrego to wybierasz dobre, czasem jak pokorci trochę to złe. Sporadycznie. A nawet jak często, to zaczynasz żałowac. I wiesz co jest dobre, a co złe. A jak granica między dobrem a złem Ci się zatrze i rozróżniasz tylko skrajne przypadki. To już gorzej. Cały czas walczysz ze sobą. Moralnie, nie moralnie. Trochę egoistycznie, a trochę nie. Chociaż to jeszcze nie jest takie złe, w porównaniu z zastojem ogólnym rozwojowym i z marazmem dotyczącym każdej lub prawie każdej dziedziny życia. Ludzie myślą, że jesteś rozdarty emocjonalnie i się nie mylą. Raz się przejmujesz takimi duperalami, że chwilę później zastanawiasz się czy nie przesadzasz i nie zachowujesz się jak stara-wszystkosiębojąca-i-owszystkosięmartwiąca-babcia, ale w międzyczasie zdążysz już załapac sporego doła. Jednak owy dół chwilowy zresztą może się diametralnie zmienic na przestrzeni czasu, tu zakładamy, że nastąpi to w przeciągu czasu należącego do przedziału <0,5;1,5> godziny. Dół Ci się zamieni na coś w stylu nie-ruszaj-nie-dotykaj-nie-odzywaj-sie bo pogryze, udusze, zabije i w ogóle mam Cie i wszystkich innych ludzi latających koło nie wiem koło czego, koło nosa, albo coś takiego. Z kolei to może się przedłużyc i przeistoczyc się znów w małego-dużego doła, a bo nikt się mną nie interesuje i nawet nikt nie zapyta się 'co słychac?'. Ale jak już takie pytanie zaistnieje to tym razem sama sobie wyrywasz włosy z głowy mając dosc, dosc, DOSC! Bo co? Znów odpowiedziec śpiewająco? Że nic ciekawego? Czy, że po staremu. Tradycyjnie. Normalnie. A może standardowo, heh.
Tak, gorzej ze mną. Od kiedy zaczęły mnie irytowac pytania w stylu 'co slychac, co u ciebie, co porabiasz, a co najgorszego byc moze: siemqa, poklikash? xD' lub tez 'co robisz?' 'co bylo zadane?' 'zrobisz mi zadanie?' 'jest jutro historia?' 'a po co? a dlaczego?'. To jest takie normalne, a ja mam ochote walic głową w klawiature tak mocno, aż mi się będą po kolei na czole odciskały klawisze: A S P I E P R Z A J Shift i 1.
Jak ja nienawidzę jak mi cierpnie mały paluszek u lewej ręki. I czasem zachowuje się jak Gburek z Troskliwych Misiów. Bo z czego mam byc niby zadowolona? Z Nietzschego chyba że...